Another one bites the dust!

Geachte mede-Maxima-fans (ze was hier een héél minuut-item op het journaal, net voor het weer!)

Kijk, dáár zouden de Dwaze Moeders nou eens een belangengroep voor moeten oprichten: al die arme busreizigers die worden geterroriseerd door de maffiose busmaatschappijen van Argentinië! Wat dacht u wat, om vijf voor half vier ´s nachts moeten opstaan om de bus te pakken, bussen die pas twee uur later weggaan dan aangekondigd, bussen met lekke banden, aansluitingen met meer dan 8 uur wachten... Een schande is het, meneer, zeg ik u! En ik hoop dat Wibo van der Linde er iets aan kan doen.

Alle gekheid op een stokje, de bus naar Colonia Carlos Pelegrini was natuurlijk wel het summum van roestbakkige hotseknotseknolselderijbus dat we ooit zijn tegengekomen. Neem een ouwe Amerikaanse schoolbus voor de geest, maak ´m een zitplaats of tien korter, strip alle lak er vanaf, sloop de helft van de stoelen, doe over alles wat ijzer heet een dikke laag roest en stop er een motor in die af en toe wel maar meestal niet werkt. Kijk, dán heeft u onze bus voor zich.

Het beestje moest om twaalf uur vertrekken uit Mercedes (zeiden ze) maar om half twee was de chauffeur nog druk in de weer met stukken tuinslang en anderhalve literflessen cola, maar dan nu gevuld met water en/of benzine. U kunt nagaan hoe fijn wij het vonden dan we dáár in plaats mochten nemen :D

Affijn, om half twee vertrokken we, met onze rugzakken ferm geparkeerd op het dak tussen de zakken broodjes, aardappelen en fietswielen. Mocht u gedacht hebben dat we rechtstreeks de snelweg op zouden racen op weg naar onze eindbestemming; uiteraard kent u ons inmiddels beter om te weten dat het zó niet gaat in het leven...
Eerst moesten we natuurlijk het hele dorp Mercedes door om de rest van de passagiers op te halen, zodat we rond kwart over drie eindelijk het ronkende asfalt opdraaiden, op weg naar onze illustere kolonie, temidden van de waterrijke natuur.

Ehhh... het ronkende asfalt werd binnen tien minuten vervangen door een hobbelig landweggetje van geklopt steen met daarover een laag rood danwel wit stof. Ik kan u verzekeren dat onze oogballen nog drie dagen later knarsten van het stof. En de mooie rooie kleur die onze rugzakken hadden gekregen, superb!

Maar, na een lekke band, een kapotte moersleutel zodat niet alle wielbouten meer konden worden aangedraaid (dan maar handvast, zei de chauffeur), een bijna botsing met een capibari en nog wat van dat soort dingen, mochten we tegen kwart voor zes Colonia Carlos Pelegrini aanschouwen.

En, dames en heren, het was het allemaal meer dan waard. Misschien niet de kolonie an sich (zes blokken huizen rechtdoor en zes linksaf), dan toch wel onze ranchero en zeker de natuur. We willen u niet jaloers maken, maar hier een greep uit de beestjes die wij daar die drie dagen van zéér dichtbij hebben mogen aanschouwen:
Kikkers, vliegen, muggen, paarden, koeien, honden, nog meer vliegen, nog meer muggen, een slang, drieendertig krokodillen, zevenhonderdzestig capibari´s, drie herten, enkele otters, tien apen en eenmiljoendriehondervijenzeventigduizendachthondereenentwintig verschillende soorten vogels. Gewoonweg geweldig was het. Ik hoop dat het lukt om wat foto´s op het net te zetten, en anders moet u het maar van ons aannemen.

Maar natuurlijk komt aan alle plezier een eind, en dan moet je weer 243 kilometer terug naar de bewoonde wereld... OM KWART VOOR VIER ´S OCHTENDS! Ja u leest het goed. Vraag ons niet waarom de bus deze tijd uitkoos om te vertrekken (en we willen het niet weten ook) maar daar sta je dan, om half zeven ´s ochtends op het busstation van Mercedes, wachtend op de bus naar Gualeguaychú, die om tien over één des middags vertrekt. Is goede raad dan duur? Nee hoor, hooguit de hotelkamer die we flux hebben betrokken om nog ettelijke uren verder te slapen. Mercedes was het aanzien toch niet waard.

Meer over onze avonturen in Gualeguaychú in het hoofdstuk De Revolutie & De Grensbewaker