Languit op de keukentafel

Oi, wat zal de familie Hernandez-Himmler een moeite hebben om op vakantie te gaan, zoals u aan de hand van het volgende zult begrijpen.
Stel, men neme om half één ´s middags de bus van Asuncion naar Corrientes. Mooie bus, beetje airco aan, stoel in de luie-ligstand en schoenen uit, waardoor onze medepasagiers ook wat te genieten hebben :D
Zo gezegd, zo gedaan. Oh ja, de meneer van het ticketbureau had ons expliciet verzekerd dat we bij de grens zouden stoppen om een stempeltje te halen.
Niks aan het handje dus, flesje drinken erbij en af en toe en koekje.
Het ging dus een half uur goed...
Toen paseerden we de Paraguayaanse grens. En stopten we niet. Nou staat dat uitgangsstempeltje van Paraguay wel leuk in ons paspoort, maar van levensbelang is het niet. We zijn toch niet van plan om daar heel snel terug te keren. Maarreh... een ingangsstempeltje voor Argentinië zou toch wel erg leuk zijn. Vooral als je er ooit ook weer uit wilt.
Maar ja, de grens van Argentinië hadden we nog niet bereikt, dus maar ff verder een tukkie doen.
Tien minuten later: boink. De grens. Nou ja, Paraguay in was een kwestie van vijf seconden, dus eruit zal ook wel niet zo moeilijk zijn. Dachten wij toen nog. Inmiddels zijn we wijzer.
Bus stopt. Bus blijft staan. Bus blijft vijf minuten staan, bus blijft tien minuten staan. Zonder ook maar enige beweging onder medepasagiers, buschauffeur danwel conducteur.
Bus staat nog steeds. Het is maar goed dat de airco het deed, want het was knap warm buiten. Dan, na een kwartiertje wachten, komt onze conducteur tevoorschijn op het bovendek (het was een dubbeldeksbus): dames en heren, de grens! En nu allemaal uitstappen.
Kortom de hele horde, dik zeventig man groot, de bus uit, op naar een verzameling loketjes. Denk overigens niet dat we de enigen waren, want er wordt een zeer frequente lijndienst tussen Paraguay en Argentinië onderhouden. Dus met honderd man in de rij en twee bussen wachtenden achter ons.
En hé, we mogen dan al wel op Argentijns grondgebied zijn, we moeten toch echt eerst langs de Paraguayaanse douane. Wat leuk. En dan naar de Argentijnse douane. Ook leuk.
Tot we ons paspoort niet meer terugkrijgen :D Wa´s dat nou? Nou, die bleken we dus later van de buschauffeur terug te krijgen. Ook goed.
Dan maar weer de bus in. Dachten wij.
Want vervolgens wordt alle bagage uit de bus gesleept, door en hokje met en röntgendinges dat niet werkte. En samen met onze mede-Italiaanse backpacker mochten we ook zonder controle doorlopen. Hadden ze onze spullen dan niet gewoon in de bus kunnen laten?
Affijn, kwart over drie waren alle procedures afgerond en hadden we eindelijk - na ettelijke bedreigingen aan het adres van onze conducteur - ons paspoort terug.
Dus de bus maar weer in, schoenen uit, stoel op slaapstand, affijn, u kent het riedeltje inmiddels.
Boink. Tien minuten later. Controle. Nou was het zondag en dan zal de criminaliteit in Argentinië ongetwijfeld lager zijn dan normaal, maar om dan busreizigers te gaan pesten... Allemaal de bus uit, controle.
¿Passaporta por favor.
Enfin, allemaal de bus weer in. En hé. Allemaal de bus weer uit (nu een half uurtje later), handbagage mee, paspoort in de hand en maar marcheren langs de op straat gezette, legergroen geverfde keukentafel, waar even globaal in onze tas werd gegraaid.
En dan zijn we nog maar blij dat onze buschauffeur er ook genoeg van kreeg en één controlepunt gewoon gepasseerd is.
U snapt dat we niet precies op de geplande tijd in Corrientes aankwamen. Maar ach, een kniesoor die daar op let. Wie kan er nu zeggen dat ie z´n rugtas bij de Policia Nacional languit op de keukentafel heeft kunnen leggen?