Ik houuuuu van Hooooolland...

Nu weet ik waarom Holland zo fijn is! Omdat ze er geen stof hebben. Ik weet dat mensen die elke dag met de stofdoek en stofzuiger in de weer zijn (of die mensen die dat twee weken niet doen en dan het bewijs van hun inactiviteit over de grond en de meubels zien dwarrelen) zullen protesteren tegen die constatering, maar gelóóf mij: Nederland is zo goed als stofvrij in vergelijking met Patagonië na een hete zomer zonder veel regen.
Ten eerste regent het in Patagonië in het voorjaar, de zomer en het najaar zelden, wat aan het land ook wel te zien is: droog en dor, geen bomen, weinig gras en hier en daar een verdorde struik. Bovendien waait het hier. Niet zomaar dat zuchtje wind dat de gemiddelde Nederlander gewend is, nee, gewoon elke dag windkracht zeven of zo. Dat begint in het voorjaar en eindigt zo tegen maart, april, als de winter gaat beginnen.
En de combinatie van wind en droogte maken dit het op één na stoffigste land ter wereld volgens mij (uitgezonderd de Sahara tijdens een zandstorm).
Het leuke is ook dat ze hier niet zo veel asfaltwegen hebben, maar vooral van die steenslag. En dat maakt dat je na een half uur op zo´n weg het stof in je ogen, oren, neus en mond voelt. Heerlijk als je na twee dagen nog een stofneus hebt, als herinnering aan je ritje op Ruta 40.
Over Ruta 40 gesproken: die zijn ze aan het asfalteren tussen Perito Moreno en Calafate, een kippeneindje van ruim 600 kilometer. De eerste 50 kilometer hoopt men dit jaar af te ronden, waar het Argentijnse wegenbouwersvolk dan 5 jaar mee bezig is geweest. Ingewijden verwachten dat heel Ruta 40 over een jaar of 20 wel is geasfalteerd!
Dan Perito Moreno, met de Grotten van de Handjes. Normaal gesproken mogen voertuigen waarmee toeristen worden vervoerd hier niet ouder zijn dan tien jaar. Wat doen Jut & Jul de wereldreiziger dus: die gaan met een oud Russisch personenbusje uit 1968 met een dikke gids die luistert naar de naam Harry Nauta. Kan het mooier? :)
Harry heeft een Nederlandse opa die via Nieuw-Zeeland in Argentinië terecht is gekomen en daar schaapjes is gaan kweken. helaas heeft de familie (die geen spatje Nederlands meer spreekt) de schaapjes nog niet op het droge, maar ze hebben wel een leuke estancia (ranch).
Kortom, wij weten nu alles over schapen kweken (opbrengst: 5 dollar per schaap per jaar, kosten om te scheren: 1,50 dollar per schaap. Kortom, geen droog brood te verdienen in de schapenkwekerij hier), de Argentijnse economie en de Grotten met de Handjes (foto´s daarvan later deze week).
Overigens hebben we voor u ook getracht een Nederlandse kersenkweker op te sporen in Los Antigues, maar we waren even ons eigen credo vergeten: Als het er nog is, als het open is en als het het nog doet.
Nou zal die kersenkweker er nog wel zijn, maar wij waren blind afgegaan op de informatie van een VVV-trien die ons verzekerde dat er dáár (en ze tekende het nog op de kaart) een brug over de rivier lag. Kortom, Jut & Jul fris en vrolijk op weg naar de brug, die er dus niet blijkt te zijn... zucht.
Kostte ons drie kwartier om bij een andere brug te komen, en dan was het nog 5 kilometer, terwijl onze bus terug om 4 uur vertrok (en die wil je niet missen als je in Los Antigues bent...)
Bovendien had de kersenkwekerij openingstijden, wat dame VVV-trien ook niet had gemeld... En uiteraard zouden wij aankomen op het tijdstip dat we meteen were terug moesten. Tot zover Operatie Kers.
Kunnen wij u nog verzekeren dat Patagonië na 1300 kilometer zand, uitgedroogde vlaktes en hier en daar een heuveltop ook wat saai wordt, dus zijn we nu in Bariloche, onderweg naar Chili. Maar dat is weer een ander verhaal.
Heb ik u nog niks verteld over honden, rare Amerikanen, Duitsers, Mexicanen, Israeli´s en andere zaken, maar het is tijd voor een biertje! Adios dus!