Cash & Co

Let´s talk money! Het favoriete onderwerp van de Nederlander, toch?
Ondanks onze bedenkingen over het prijsniveau dat de toeristische branche in Brazilië denkt te mogen hanteren, is dit land niet echt duur. Laten we wel wezen, voor 40 roepies slapen we in een vaag soort hotel (inclusief luxe ontbijt), een bedrag waarvoor we in Nederland bij het Leger des Heils nog niet zouden mogen aankloppen. En een biertje kost hier gemiddeld 3,40 roepies. En dan hebben we het niet over een vaasje, maar over een hele fles van een uitstekende biersoort die hard aankomt, met een inhoud van 0,6 liter.

(Even voor de duidelijkheid, alles wat niet euro is, is in onze ogen roepie. Het mag duidelijk zijn dat de koers van de roepie per land varieert. In Brazilië betaalt men ongeveer 0,37 eurocent voor 1 roepie. In Paraguay daarentegen krijgen we geloof ik 6 miljoen roepies voor onze harde euro).

Brazilië is geen echt arm land, maar de scheiding tussen arm en rijk is wel erg duidelijk. Voor een busrit van Rio naar Curitiba betaal je 178 roepies. Dat betekent dat de gewone man ongeveer 50 biertjes moet laten staan om met die bus mee te kunnen. En dan moet ie er nog 50 laten staan om terug te mogen. Geen wonder dat je zo weinig dronken Brazilianen ziet.
De rijken rijden hier in dikke auto´s en beschermen hun huis en haard met hoge hekken, camera´s en bewakers. De echt armen rijden rond met een soort handkar waarop ze vuilnis, karton en blikjes verzamelen, die weer een kleinigheid opleveren.

Bij huizen is het hetzelfde: als je rijk bent heb je een groot huis met airco en drie auto´s voor de deur, de armen wonen in hutjes van hout. Sparen doen ze wel. In stenen. Elke keer als er geld over is, worden er wat stenen gekocht. Als de stapel groot genoeg is kan de bouw van een heus stenen huisje beginnen!

Werkloosheid is er ook hier, maar het gekke is dat er ook héél véél werk is. Ga maar na, de gemiddelde winkel heeft drie bedienden op elke klant. Loop je een winkel in dan schieten ze van alle kanten op je toe om je maar van alles uit te leggen - ik weet nog niet wat ´mevrouw, het staat u béééldig´ is in het Portugees, maar het zal vast vaak gebezigd worden. Het record dat wij hebben geteld staat op zeventien(!) verkoopmedewerkers in een witgoedwinkel die niet groter zal zijn dan pak ´m beet een tv-winkel in een dorpje. Zelfs het kleinste boetiekje heeft al drie of vier man in dienst. We hebben maar niet gevraagd wat ze verdienen...

Ook op straat is duidelijk dat er een grootschalig werkgelegenheidsprogramma is. Per tien meter loopt er een meneer of mevrouw in een oranje pakje die zich bezig houdt met het opruimen van het papiertje dat jij net op de grond hebt gegoooid.
Of neem het museumpje waar we net waren. Eén meneer verkoopt ons een kaartje. Eén meneer geeft ons een foldertje. En één meneer scheurt ons kaartje doormidden. Kan natuurlijk, alleen zaten ze alledrie netjes op een rijtje naast elkaar.

In restaurants is het helemaal vreselijk. Het gemiddelde restaurant heeft 1) de laag ingeschaalde folderaar 2) de eerbiedwaardige tafelbegeleider 3) de hoogeerbiedwaardige obers en oberinnen (een stuk of tien voor een restaurantje met 20 tafels) 4) een cassière.

Ach, het maakt het allemaal wel leuk, maar nu gaan we toch maar eens kijken of het in andere landen ook zo gaat. Vannacht rijden we per bus naar Foz (a raison van 25 biertjes enkele reis), op de grens met Paraguay en Argentinië. Daar bekijken we de watervallen, en vervolgens invaderen we Paraguay. Eens kijken hoe het daar is en of ons Spaans beter is dan ons Portugees :)

Wij wensen u muchos fun en tgot sprekens weer!

Carrièretip 4: Voor als echt niks meer lukt: winkelbediende worden in Brazilë