Men voelt nattigheid

Het moet gezegd, Rio lijkt minder crimineel dan São Paulo. Of de politie doet er minder aan. In elk geval, waar daar de politiewagens met gillende sirenes je om de oren scheurden en alles wat een zwaailicht had dat ook constant gebruikte, ongeacht of er wat aan de hand was of niet, is het hier in Rio één sirene rust...
En toch, eigenlijk hadden we verwacht dat de ambulances hier af en aan zouden rijden, met spoed op weg naar de Eerste Hulp in een ultieme poging wéér een slachtoffer van deze levensgevaarlijke, ja vaak dodelijke stad te redden.
Voor diegenen onder u die denken waar hééft die man het nu weer over (en dat gebeurt wel vaker), het gaat hier over... elektriciteit.

Eerder al constateerden we dat de lokale kerncentrale in ons toenmalige dorpje niet berekend was op de hordes energie opslokkende toeristen, die elk hun persoonlijke airco wilden in het hotel en de cola sneller opdronken dan de vriezer het kon koelen.
Dachten wij...
Niets is minder waar dus. Ook hier, in Rio de Janeiro, hebben we al restaurantjes met kaarsen op tafel gezien simpelweg omdat er geen stroom was. (Hoe je je gasten dan een uitgelezen driesterrenmaaltijd bereid is weer een ander verhaal, waar we nu niet verder op in zullen gaan.) En, zo is ons nu duidelijk, het heeft allemaal geen bal met de toevoer van stroom, maar wat de gemiddelde Braziliaan met die stroom dóét. Dat wij daarbij inmiddels nog niet geëlektrocuteerd zijn is op z´n minst een wonder te noemen.

Neem het voorbeeld de warme douche. Daarvoor heeft een geniaal brein hier het verwarmingselement bedacht dat ín de douchekop zit, zodat er geen aparte warmwatertoevoer hoeft te zijn. Op zich al riskant, stroom met water, maar de fratsen die daarbij worden uitgehaald zijn nog veel en veel gevaarlijker. Zo heeft men hier nog nooit gehoord van een aardedraad (terwijl de temperatuur wel door middel van een schuifje óp de douchekop geregeld moet worden), zitten de draden vaak gewoon met een stukje isolatietape aan elkaar (wat nou kroonsteentje?) of hangen ze gewoon geheel los, zonder te zijn aangesloten. Enne, als men doucht met warm water, gaat het licht minder fel branden... rara...
Sierverlichting op straat maakt men als volgt: men graaft een voeg tussen twee tegels uit, legt er een draadje in - als men tekort komt plakt men een tweede stuk draad met tape er aan vast - en door naar de tweede lamp met - u raad het al - tape. Etcetera enzovoorts enzo. De Kema zou er een hartverzakking van krijgen.

Wat wij aanzagen voor een ingenieus spiegelsysteem voor auto´s op een uitrit, waren in wekelijkheid elektriciteitsmeters die hoog in een paal hingen, met een lens voor de meter zodat vanaf de grond de cijfers te lezen zijn. Overigens heeft vrijwel iedereen hier de meter gewoon aan de straat zitten. Kunnen de buren goed kijken of je wel een beetje zuinig met energie omgaat.

Toch, het is minder zwart dan we het hier voorstellen. Neem gisteren nou, een hoosbui die zijn weerga in de Braziliaanse geschiedenis niet kent. De hele noordkant van de stad (met alle favela´s) verzopen, in de kranten grote foto´s van vrachtwagens die tot aan hun dak in het water stonden. En ook hier was het raak, met minstens 20 centimeter water dat zich als een woeste stroom een weg door de straten baande. Maar, hoeveel water ook... we hadden die hele nacht stroom! En dat is toch een prestatie die niet onvermeld mag blijven.

*** Carrièretip 3: Wordt schoenenpoetser op het strand van Copacabana! (Echt gezien)