TS Roepie Roepie en daarna....

Drie dingen om je zorgen over te maken:
- als de buschauffeur ettelijke malen zenuwachtig in zijn mobilofoon gaat kwetteren (wat je als rechtgeaard, niet-Spaanssprekende Nederlander natuurlijk niet verstaat, maar je kan wel lekker meegenieten van de mimiek van señor buschauffeur)
- de slagregens tegen de ramen van de bus kletteren
- de bus bijna omwaait

Kijk, dán weet je dat je te maken hebt met een regelrechte tropische storm. En een goeie ook. Zo één dat de bladeren van de palmbomen waaien en de dikke takken naar beneden komen zeilen. En omdat hij (of zij) van de deskundigen vast geen naam heeft gekregen, dopen wij hem hierbij: Tropische Storm Roepie Roepie.
In een klein dorpje als Colonia, dat met z´n 25.000 inwoners ´s zomers leeft van de toeristen en ´s winters waarschijnlijk van het breien van wollen sokken, ontwrichtte Roepie Roepie wel degelijk de samenleving. Terwijl de golven van de Rio Parana de kades beukten, het water drie meter hoger stond da normaal en daken en deuren van de houten keetjes lekten, waren ook alle veerboten uit de vaart gehaald.
Slim als we waren (of: wát een mazzel :))hadden wij natuurlijk een dag later pas de boot geboekt, dus wíj hadden een hotel en een dak boven ons hoofd. Dom als we waren wilden we natuurlijk wel even de straat op, waarbij Krista bijna wegwoei en een zigzagkoers op straat gewenst was om de neerstortende kastanjes te ontwijken. Maar ach, fijn dat je daarna een schone handdoek hebt om je af te drogen.
Het hoeft geen betoog dat wij genoten hebben van de gedachte aan al die gestrandde reizigers die nog een dak boven hun hoofd moesten zoeken. De telefoon van ons hotel stond roodgloeiend, tot ver na middernacht.

En dan de volgende ochtend. De storm was ´s nachts redelijk gaan liggen, de veerboten voeren weer. Maar er moesten wel een paar honderd gestrandde reizigers extra op een veerboot gepropt worden :):) Chaos, meneer. Boze Argentijnen, paniekerige Amerikaansen (Aif got to get maai pleen!! Does eniebodie spiek ingliesj???), stressende Uruguayaanse beambten en chrashende computers (Si, si, ferry error error syntax error) en dan duw je gewoon een mevrouw je kaartje onder je neus en heb je binnen tien minuten een boardingpass.
Dat daarna de mevrouw van de douane haar visumstempel op de kinderpagina van mijn paspoort zet, ach dat mag de pret niet drukken.
Bagage inchecken? Het scheen te moeten, maar in alle chaos hebben we dat maar even over het hoofd gezien. Genoeg plek op die boot om je rugzak kwijt te kunnen. Bootje vol, varen maar! En dan ben je gewoon na een uurtje deinen op de woelige baren weer in Buenos Aires.

Morgen weer verder. Eens kijken wat er dan weer gebeurt :)

P.S. Carrièretip #5: Truien verkopen in Montevideo. Als er een spetje regen uit de lucht dreigt te komen, terkt iedereen z´n winterkleding aan. Ook al is het nog een graad of 20...