Groen aangelopen

Ja, dat heb je dan weer hè. Je snapt het pas als het te laat is. Net nu we Brazilië gaan verlaten begrijpen we hoe dit land in elkaar steekt.
Brazilië is - en voetballiefhebbers zullen dat misschien kunnen beamen - een land van systemen. Alles hier heeft z´n eigen systeem (of twee of drie) en voor alles is wat bedacht om het moeilijker te maken dan nodig is.
Neem zo iets simpels als een voetgangersverkeerslicht. In Nederland is ie rood, of groen, of hij knippert als ie van de ene naar de andere kleur springt.
Nee, dan hier. Het bovenste lichtje is dat je mag lopen, en dat kan groen, oranje, geel of kapot zijn. En het onderste is dat je moet stoppen. Nou is het hier nog altijd zo dat je ook bij ´groen´ licht goed moet uitkijken, maar hier hebben ze bedacht dat het leuk is om in het lopen-licht een tellertje te maken. Zo van: u bent nu uw leven al niet zeker als ie oversteekt, maar over 33 seconden wordt u zeker doodgereden als u de overkant wilt bereiken.
Of het verkeerslicht voor auto´s, ook zo ingenieus systeem. Stel u voor: een groot bord met links een rij lichten, rechts een rij lichten en daar tussenin beneden ook nog een lampje. Nietsvermoedend sta je voor het verkeerslicht. Er brandt niet één, nee wel twéé rode lampjes branden. Eentje linksboven en eentje linksonder. En als je maar lang genoeg wacht, gaat het rode lampje linksboven uit, en gaat die daaronder aan. Dat gaat zo verder tot het rode lampje de andere rode lamp linksonder bereikt en... ploep, het licht springt op groen. Wie denkt dat het dan gewoon op groen blijft staan... welnee! Er brandt rechtsboven een groen lampje én rechtsonder... De rest kunnen jullie vast raden.

Een ander ingenieus voorbeeld van Braziliaanse vernieuwingsdrang is de bus. Wie zichzelf gek wil laten maken moet echt eens het openbaar vervoer nemen hier (en dan bedoel ik niet de luxe interliners die wij gebruiken om de vele honderden kilometers te overbruggen, maar de gewone stadsbus).
Elke buschauffeur hier rijdt alsof ie de Grand Prix moet winnen en verkeersregels kennen ze niet. Nou is dat nog tot daar aan toe, ware het niet dat de Brazilianen een systéém hebben bedacht om de passagiers te laten betalen.
Laten we eens een doorsnee stadsbus beschrijven. Het is een ouwe rammelkast waarvoor de N.V. Boerenkarrentransport in de Achterhoek zich nog zou schamen; alles rammelt en trilt zodanig dat je je verbaast dat het ding niet terplekke uit elkaar valt. En dan zit - uiteraard - voorin de chauffeur. Die heeft een ruimte waar ook ongeveer zes passagiers zouden kunnen zitten, maar dat maakt ze hier kennelijk niet uit. De werkomstandigheden van de chauffeur zijn een stuk belangrijker dan het comfort van de passagier.
Maar nu komt het leukste: ongeveer twee meter van de ingang van de bus staat een hek, met daarin een draaipoortje. En daarachter zit de edelachtbare buskaartjesverkoper. Iedereen die met die bus mee wil moet dus bij de kaartjesverkoper betalen (en krijgt dan géén kaartje maar dat terzijde) en moet vervolgens door het tolpoortje. Nou zijn die dingen zo verschrikkelijk smal dat een normaal iemand er al met moeite door kan, maar een wat breder, of ouder, of jonger iemand of een huisvrouw met een boodschappentas heeft het al helemaal moeilijk. Om het dan nog leuker te maken wacht de chauffeur niet tot iedereen zit of zich in elk geval stevig heeft vastgegrepen aan een paal... nee, het liefst geeft hij meteen gas en slingert zijn bus van rijstrook één naar rijstrook drie in een poging eenieder die nog staat tegen de grond te werken. Als je zelf al zit levert het wel leuke taferelen op, moet ik zeggen :-)
Maak overigens niet de vergissing per ongeluk door het draaihekje te gaan, omdat je al een kaartje hebt bijvoorbeeld. Elke keer als het hekje draait, moet er geld in het laatje. Want ergens verborgen onder het het zit een tellertje. En de kas van de edelachtbare kaartjesverkoper moet wel kloppen natuurlijk.
Wat de leuke optie oplevert om achterin de bus in te stappen, helemaal niet door het hekje te gaan en gewoon zwart te rijden. Controleren doen ze hier toch nooit...

Eten doen ze hier veel, vaak en overvloedig. Voornamelijk hamburgers en pizza´s, maar dan nog. Maak niet de vergissing een normaal gerecht te bestellen (of een grote pizza omdat je honger hebt); de portie die voor je neus wordt geschoven is genoeg voor drie hongerige bootwerkers.
Het bestellen van al die voedzame waar is echter niet simpel ergens binnen stappen, gaan zitten en zeggenw at je wilt hebben... Natuurlijk komt het voor, maar wel sporadisch. Bestellen moet... u raadt het al... via een systeem.
En dan is het weer een heel gepuzzel om uit te vissen wèlk systeem, want dat verschilt per streek. Zo kan je dus per vergissing na een lange nachtelijke busreis voor een toonbank met allemaal lekkere broodjes staan, maar vergeet maar dat de zes dames achter de vitrine je willen helpen. Nee, men brabbelt slechts in onverstaanbaar Portugees iets, wordt steeds kwader omdat wij steeds vasthoudender een broodje willen hebben, hetgeen de situatie wel steeds leuker maakt. Als uiteindelijk het misverstand is opgelost, blijkt dat we het systeem even over het hoofd hebben gezien: Eerst bestellen en betalen aan de kassa vijf meter verderop (hoe moeten we in godsnaam weten wát we dan willen hebben!) en dan naar de toonbank lopen om het bestelde op te halen.
Handig hoor.
Maar wij Hollanders zouden geen Hollanders zijn als we geen fijn systeem hadden bedacht om al die systemen te omzeilen: we verlaten gewoon dit land.
Kijken of ze elders ook systemen hebben.

Systematische groeten van ons allemaal!